ანაკლია! (პირველი ნაწილი)

მე მინდა მოგიყვეთ ჩემი თავგადასავალი ანაკლიი პატრიოტთა ბანაკში...
შევეცდები ყველაფერი თანმიმდევრობით გავიხსენო... :)

26 მაისის დილა იყო მთელი ქვეყანა დამოუკიდებლობის დღის აღსანიშნავად ემზადებიდა... მეც ამაღლებულ განწყობაზე გავღვიძე... ვიგრძენი ჩვენი ქვეყნის "დამოუკიდებლობა".
იმ დღეს სწავლა არ იყო მაგრამ რატომღაც დილით ადრე გავიღვიძე... ცოტა ხანში კომპიუტერს მივუჯექი და შემოვედი ფეისბუქზე... იქ კი ჩემმა იდიოტმა მეგობარმა დიდი სიხარულით მახარა რომ პატრიოტთა ბანაკში მიდიოდა და შემეძლო შურით გავმსკდარიყავი... მივულოცე ეს ყველაფერი.. ცოტა კი მეწყინა მაგრამ მალევე გადამავიწყდა მეგობრებთან ლაპარაკში...
ერთ საათში მოულოდნელად ტელეფონის ზარი გაისმა... ჩემი დამრიგებელი იყო... დედაჩემს ეუბნება გიორგის ბანაკში ხომ გამოუშვებო? დედაჩემმა კი რა პრობლემააო... მაგრამ უცებ შეკრთა როცა გაიგო რომ იმავე დღეს უნდა წავსულიყავი... ამ ამბის გაგებიდან ერთ საათში მოვაგროვე მთელი ბარგი ჩავჩურთე ჩანთაში და წავედი ორი ფოტო სურათის გადასაღებად და პირადობის მოწმობის ასლის გასაკეთებლად... რის გარეშეც ვერ წავიდოდი დამრიგებლის თქმით... ნახევარ საათში ყველა საბუთი ხელში მქონდა და გახარებული მივქროდი ქალაქის მერიაში... გზაში ათას რამეზე ვფიქრობდი... ნეტა როგორი სიტუაცია იქნება ნეტა როგორი ლიდერები გვეყოლებათქო... ამასობაში მივედი დანიშნულების ადგილზე ჩემი საბუთებით ხელში "ახალგაზრდობის საქმეთა სამმართველოში" თუ რაღაც ასეთში უნდა მივსულიყავი... შევედი მერიის შენობაში და 1საათიანი ძებნის მერე როგორც იქნა ვიპოვე ეს ოთახი... შევედი და ჩავაბარე საბუთები... მითხრეს რომ კარგი პირობები იქნეობოდა სამჯერადი კვება და მგზავრობასაც მის თავზე იღებდნენ...
მოკლედ გასვლი საათი იყო 4 საათი...

4 საათზე ყველანი შევიკრიბეთ... მერის მოვალეობის შემსრულებელმა მოგვმართა სიტყვით ათასი ბრტყელ ბრტყელი სიტყვა თქვა (ნუ როგორც ხდება ხოლმე რა )უბრალოდ ერთი მოითხოვა... მხოლოდ ზრდილობიანად იყავითო... (რაც ჩემთვის პრობლემა არ იყო სხვისთვის არ ვიცი ) და გზა დაგვილოცა...

გავედით ქუთაისიდან და 2 საათში ანაკლიაში ვიყავით... როცა ჩვენს საცხოვრებელს მივუახლოვდით შორიდან ჭრელი შენობა ულამაზესი ჩანდა... ახლოს როცა მივედით ცოტა იმდები გაგვიცრუვდა იმიტომ რომ ჯერაც ხარაჩოებში იყო... და უამრავი სამშენებლო ნაგავი ეყარა... დიდი ხანი მოგვიწია ფეხზე დგომამ... სანამ ჩვენს რაზმებში გაგვანაწილებდნენ... ბოლოს როგორც იქნა გაგვანაწილეს... მე-7 რაზმში მოვხვდი... როცა გვთხოვეს რომ ჩვენი რაზმელები გვერდზე დავმდგარიყავით ერთმა საინტერესო პიროვნებამ მიიპყრო ჩემი ყურადღება... ისეთი თვალებით მიყურებდა მეგონა ამას რამე თუარ მოეწონა უეჭველი დაგვხოცავსთქო... მაგრამ ის სულაც არ ყოფილა ეგეთი... ძალიან მხიარული და კეთილი ადამიანი გამოდგა... ეს იყო ჩვენი მურმანიკო... რომელსაც მთელი შვიდი დღე უმოწყალოდ ვეკაიფებოდით... :( თუმცა ამაზე მოგვიანებით...

გაგვანაწილეს ოთახებში... ჩემს ოთახში სულ 12 კაცი ვიყავით... სამნი ვიყავით ქუთაისელები, ოთხი კახელი იყო, ორი რუსთაველი და სამი გორელი...
ქუთაისიდან მე სოლომონი და გიორგი ვიყავით, რუსთავის დელეგაციას როსტომ ლეჟავა და ალეკო გოგოლაძე წარმოადგენდნე... კახელები ძალიან მაგრები იყვნენ... თავიანთი გამორჩეული იუმორით... ოთო და გიგა თელაველები იყვნენ და კიდევ ორი რომელთა სახელები სამწუხაროდ არ მახსოვს სოფელ ართანიდან იყვნენ... ხოლო რაც შეეხება გორელების სამეულს ესენი იყვნენ ჩვენი მურმანი, ალეკო რონელსაც ღამის12 საათზეც კი სათვალეები ეკეთა... და კოტე რომელიც რომელსაც დღედაღამ სულ ეძინა... მოკლედ ამ გორელებს ყველას რაღაც უცნაურობა ახასიათებდათ... მაგრამ არც არის გასაკვირი მაგ ბავშვებმა ომი გამოიარეს და არც არიან დაზაძრახები... პირიქით ყველანი კეთილები და უბოროტოები იყვნენ... )))

ხო მართლა... ჩვენი ლიდერები... ბაცაცა და თამთა... ორი ძალიან მაგარი ადამინაი... რომლებმაც მთელი ცხოვრება დამამახსოვრეს თავი და ძალიან შემიყვარდნენ...
პირველ დღეს შეგვკრიბეს ყველა და გაიგეს ყველას სახელი და გვარი გამოგვკითხეს თუ რას ვაპირებდით და რა გვინდოდა გამოვსულიყავით... მოკლედ ერთი ნაბიჯი გდადგეს ჩვენს დასააახლოვებლად... )))


მოკლედ ასე გავიცანით პირველ დღეს ერთმანეთი და საწოლები გავინაწილეთ... და პირველი მომქანცველი დღის მერე ყველანი დავწექით და ცოტა ლაპარაკის მერე სუყველას ჩაგვეძინა....