მეექვსე დღეც ჩვეულებრივად დაიწყო... დილით დიმამ წამოგვყარა... ოღონდ ამჯერად უფრო გვაჩქარებდა... დღეს მორიგეები ვართ და ადრე უნდა ავდგეთო... ყველა ადგა... ზოგი უცებ წამოდგა ზოგი აიზლაზნა... და ძლივს გამოფხიზლდა... ყველანი გადაღლილები ვიყავით... ბანაკმა მიაღწია პიკს და ყველანი რაღაცნაირად უმოტივაციოდ იყვნენ... ამან ჩემზეც იმოქმედა და დილიდან საშინლად დავიგრუზე... მოწესრიგების შემდეგ ისევ მოწყობაზე ჩავედით... ჩავედით და იქაც ჩვეულებრივად როგორც ყოველთვის ისე დავხვდნენ... ჰიმნს მოვუსმინეთ... მაგრამ ქუდის მოხდა და ხელის გულზე დადება მაინც ვერ ვისწავლეთ... სამწუხაროდ... ხოდა ამის მერე ვივარჯიშეთ... რაღათქმაუნდა მუსიკის ფონზე... და ცოტა გავხალისდით... გავხალისდით რა... ზოგი ისევ ინაზებოდა და იმანჭებოდა...
მოკლედ იმ დღეს მორიგეობა გადმოგვაბარეს ჩვენს რაზმს... წინას მადლობა გადაუხადეს და ჩვენ ტაშით გაგვამხნევეს... ჩვენ ისე მოგვიწია რომ ჩვენი რაზმი მარტო იყო მორიგე... დანარჩენ დღეებში სულ ორ-ორი რაზმი იყო ხოლმე მორიგე... ჩვენ იმიტომ მოგვიწია მარტო მორიგეობამ რომ თუ ორი რაზმი ვიქნებოდით მორიგე მაშინ ბოლო დღეს აღარავის მოუწევდა მორიგეობა... მოკლედ იმის გამო რომ მარტო ვიყავით ყველანი გვახმარებოდნენ დასუფთავებაში... დიდი საქმე არც იყო.. ეზოდან ნაგვის ურნები უნდა გაგვეტანა... მძიმე საქმე არც იყო...
დილით ეზოს დალაგების მერე საუზმეზე შევედით... იქედან რომ გამოვედით ზოგი ბუნგალოში წავიდა ზოგიც ოთახში ავიდა... ზოგიც კარებთან კიბეებზე ჩამოჯდა... ყველანი ყურებ ჩამოყრილები იყვნენ... ყველა გრძნობდა რომ წასვლის დრო ახლოვდებოდა და არავის არ უნდოდა ბანაკის დატოვება... მაგრამ რას ვიზამდით მალე უნდა დავშორებოდით ერთმანეთს... მე ვერ ვგრძნობდი ამ ყველაფერს... მოკლედ არ ვდარდობდი დიდად წამოსვლაზე... მაგრამ ჩემი სუსტი წერტილი ამოქმედდა და მეექვსე დღეს ყველა ბავშვს ძალიან დავუახლოვდი...
ესეთი ჯანდაბა მჭირს... სულ ესე ბოლო დღეებში ვიცი ხოლმე გახსნა... მანამდე ვერავისთან ვერ ვიხსნები... და მერე სულ მწყდება ხოლმე გული რომ მანამდე ვერ დავუმეგობრდი... მოკლედ ამ დღეს მაოს დამიმეგობრდა კარგად იმის გამო რომ წინა დღეს ხომ გახსოვთ ერთად რამდენი პამპერსი ვკერეთ... :))) მოკლედ სხვა ბავშვებიც გაიხსნენ ჩემთან... ყველამ კარგი ურთიერთობა დაიჭირა... მე ხომ მათ მოულოდნელად და ჩუმად სურათებს ვუღებდი... ისე უცნაური მიზეზი კია მაგრამ ალბათ მაგიტო დამიმეგობრდა ყველა... ისე შეიძლება არავისაც აღარ ვხსომებოდი დღეს იმდენი ფოტო რომ არ გადამეღო...
ამ დაღვრემილობაში ვიყავით როცა ოთახში ავედიიი... იქ ჩვენი კახელები და მურმანა პაექრობდნენ... ისინი სისხლს უშრობდნენ მურმანას და ისიც ცდილობდა გამკლავებოდა მათ... ქვედა ოთახიდან ბიჭები ამოდიოდნენ და მურმანას ანეგდოტების მოყოლას თხოვდნენ... მერე ავტოგრაფებიც მოითხოვეს... )))) გუშინდელი წარმატებული გამოსვლის შემდეგ ყველაზე "პოპულარული" იყო ბანაკში... ერთ რაზმში გოგო იყო სახელად გალინა... ვიღაცამ მოიგონა თუ მართალი თქვა ნაღდად არ ვიცი მაგრამ ხმა გავრცელდა რომ გალინას მურმანი უყვარსო... ამას მურმანი გამეტებით უარყიფდა...
- არა ბიჭო რა ვუყვარვარ... რაებს იგონებთ...
- როგორ არა ბიჭო... მე მითხრა...
- ოოო, რა გითხრა მე ვკითხე და არაო.... :(((
მოკლედ სალაპარაკო გამოძებნეს... და წავიდააა... ხომ აღარ გაჩუმდნენ...
ცოტა ხანში ბუნგალოში დაგვიძახეს და რაღაც თამაშის შესახებ გვითხრეს... მოკლედ ეზოში დამალული იყო რაღაც ფურცლები ყველა რაზმს განსხვავებული ფერი ქონდა... და ჩვენ ეს ფურცლები უნდა გვეპოვნა... რომლებზეც თითო-თითო ასო ეწერა და ამისგან სიტყვა უნდა შეგვეგვედგინა... მოკლედ მოგვცეს პირველი მინიშნება და წავიდა....
დაიწყო მთელს ეზოში ჩხრეკა... ოღონდ გაგვაფრთხილეს რომ ოთახებში და ზღვაში არაფერი იქნებოდა და გვითხრეს არ შევსულიყავით...
ჩვენი რაზმის პირველი მინიშნება იყო სანაგვე ყუთები... ყუთების ქვეშ უნდა გვეპოვა მინიშნებები... პირველი დავალება უცებ შევასრულეთ... და მეორე დავალებაც იმავე ფურცელზე ეწერა თუ სად იყო მეორე მინიშნება... ეს იყო ზღვის მხარეს პალმების ძირში... ამის მოძებნა ძალიან გაგვიჭირდა... და ძალიან ბევრი დრო დავხარჯეთ... ძლივს მივაგენით... ქანცი აღარ გვქონდა... :((( მოკლედ იმ ფურცელზე ეწერა რომ უნდა გვეპოვა ბანაკში ყველაზე ეულად მდგარი ხე... ეს ხე კი ეზოს მეორე ბოლოში სასადილოსთან იყო... მთელი ეზო გიჟებივით გადავირბინეთ... მივადექით ხეს და მინიშნებაც ვიპოვეთ... იქ ეწერა რომ სტადიონზე კარების ბადეში იქნებოდა შემდეგი მინიშნება... იქაც ადვილად მივაგენით მინიშნებას... იქ კიდე ეწერა რომ სადარბაზოების კიბეების მოაჯირების ქვეშ უნდა გვეძებნა... :((( ძალიან ბევრი კიბე იყო... და ორჯერ მეტი მოაჯირი... :( ყველაფერი შემოვირეთ ვერაფერი ვიპოვეთ... :((( დიდი ხნის ძებნის შემდეგ ძლივს მივაგენით... :((( მაგრამ უკვე გვიანი იყო... თითქმის ბოლო ადგილზე გავედით... მხოლდ ერთ რაზმს მოვუგეთ... მე-7 რაზმი მე-7 ადგილზე გავიდა... სიმბოლურია... კარგია რა... :))) ამაზე რატომღაც დიდად არ გვიდარდია... მერე გვითხრეს რომ ყველაფერი ამით არ ამოწურულა და მეორე და მესამე ტური ცოტა ხანში დაიწყებოდა... სიმართლე გითხრათ აღარ მქონდა ხალისი იქ მონაწილეობის მიღების... ბუნგალოში განმარტოვებით დავჯექი და ვუყურებდი მათ... შეჯიბრი სიმღერაში,ცეკვაში და ლექსის მოყოლაში იყო... ჩვენი რაზმის ბავშვებმა იმღერეს მაგრამ არც თუ ისე კარგად... ნუ საერთოდ ვერ იმღერეს...
ამან საერთოდ მომსპო და წამოვედი ბუნგალოდან... ვიფიქრე ავალ ოთახში და ცოტას დავიძინებთქო... თავიც მტკიოდა...
მაგრამ რად გინდა... კახეთის სასტვი და მურმანა რომლებიც ოთახიდან არ გამოდიოდნენ ფორმაში იყვნენ და სულ "კაიფობდნენ". დიდი კიარაფერი იყო და დიდად სასაცილოც არაფერი ყოფილა მაგრამ რატომღაც მათ ეცინებოდათ და თან საკმაოდ მაღალ ხმაზეც ეცინებოდათ... დაძინება ვცადე მაგრამ ვერ მოვახერხე...
სადილისთვისაც დაგვიძახეს და ქვემოთ ჩავედი... სასადილოსკენ დაწყობილები წავედით... მივადექით სასადილოს... რიგრიგობით ვჭამეთ... კარგი საჭმელები კი იყო ნაღდად...
სადილის მერე აი მთელი დღე უაზროდ ვიყავი მე პირადად... ხან ოთახში ვიყავი... ხან ბუნგალოში... ბუნგალოში ვუყურებდი როგორ თამაშობდნენ ჯოკერს... დაუღალავად... მე არ მითამაშია... იმიტომ რომ არ ვიცი ჯოკერის თამაში... უბრალოდ ვერ ვხვდები რა "მუღამს" იჭერენ მაგ თამაშში... ჩემი აზრით ყველაზე ცუდი თამაშია...
თუ ბუნგალოში არ ვიყავი ოთახში ვიყავი და იქაც ერთი და იგივე ტექსტები მესმოდა... სულ მურმანაზე კაიფობდნენ... მაგრამ განსხვავება ის იყო რომ მურმანა უკვე გათამამდა და ხელის და ენის შემობრუნებაც გაბედა... ალბათ პოპულარობამ თავისი ქნა მაინც....
ხოოდა იყო ესეთი გაწამაწია... ვისაც არ ეზარებოდა ყველა ეკაიფებოდა... უკვე მეცოდებოდა რა... ისიც ხომ ადამიანია მასაც ხომ აქვს გრძნობები... მემგონი ვბოდიალობ ეხლა მე...
საღამოს ვახშმამი უნდა გვეჭამა... კარგა მოშიებულები ვიყავით... წავედით და ვჭამეთ...
გამოვედით და ისევ უაზრო ხეტიალს მოვყევით... არავინ ემზადებოდა ღონისძიებისთვის... იმიტომ რომ უბრალოდ ლიდერებსა და პატრიოტებს შორის შეჯიბრი უნდა გამართულიყო...
მოვიდა შეჯიბრის დროც... სკამების გარშემო უნდა გერბინა... ხოდა ერთით ნაკლები სკამი იდო... ვიღაც ფეხზე რჩებოდა და ვარდებოდა თამაშიდან... ალბათ ყველამ იცით ეგ თამაში... ხოდა მაგ თამაშში ლიდერმა გაიმარჯვა...
მეორე თამაში იყო ორი ბიჭი ამოიყვანეს სცენაზე... თვალები აუკრეს... სკამზე დასვეს... ხელში რათაცები მისცეს... რბილი რაღაცები იყო... ხოდა უთხრეს რომ განიშნებთ ერთმანეთს დასცხეთო... მაგარი გართობაა ვერაფერს იტყვი... ხოდა ანიშნეს... ამათმაც დაიწყეს ქნევა მაგრამ მთავარი ის იყო რომ გვერდიდან უკნიდან და ყველა მხრიდან ორივეს ლიდერები მთელი ძალით ურტყამდნე ამ შეკრულ ადიელებს... მოკლედ ხალხი ცუდად იყო სიცილისგან...
მერე ახალი კონკურსი დაიწყო... თვალები აუკრეს ოთხ ბავშვს და რაღაც ბურთით ათამაშებდნენ მაგიდაზე... სული უნდა შეებერათ... ისინიც უბერავდნენ... მერე ფქვილით სავსე თეფში დაუდგეს... და იმისთვის აბერინეს სული... სულ ამოიგანგლენ ფქვილში...
მემგონი ასე დასრულდა... აღარ მახსოვს იყო თუ არა მერე რამე... ან მანმდე...
ბოლოს ტრადიციულად დისკოტეკა იყო... მე რათქმაუნდა არ დავრჩი... ან რა მინდოდა... დიდი მოცეკვავე მე ვარ... ცოტა ხანში ყველაფერი დამთავრდა და ოთახებში წავედით...
ოთახში ისევ ანეგდოტების ხმა ისმოდა... ხან მურმანაზე კაიფი ისმოდა... მოკლედ ცოტა ხანში ყველა გაჩუმდა და დავიძინეთ....
No comments:
Post a Comment